“Güzel olan her şeyi kaybettik, Muhammed bu evin neşesiydi; o benim ruhumdu. Öldüğünü duyduğumda, ruhum beni terk etmiş gibi hissettim. Kelimeler nasıl hissettiğimi tarif edemez.”
Belki gidecek yerleri olmadığından belki de evlerini bırakmak istemediklerinden Gazze’den ayrılmamışlardı. Fakat İsrail askerleri onların evine de geldi. Yürütülen kara harekatı, onların da canının bir parçasını aldı.
İsrail’in, Gazze’nin Şucaiyye şehrine düzenlediği saldırıda Nabila Bahar, 24 yaşındaki down sendromlu oğlunu kaybetti. İsrail askerleri ile gelen 2 köpek, ne olduğunu anlayamayan Muhammed’e saldırdı. Çaresiz anne yalnızca bağırabildi.
“Salonda yalnızdı, bağırmaya başladık: ‘köpek, köpek, gelin köpeği ondan alın’. Bombardıman ve patlamadan sonra, İsrail askerleri merdivenlere çıktı. 15 dakika sonra, on asker onun etrafına geldi ve silahı önüne koydu ve köpeği yakalamaya çalıştı.” Fakat köpekler Muhammed’i çoktan ağır yaralamıştı.
İsrail askerleri yaralı Muhammed’in son isteği olan suyu vermelerine bile izin vermedi. “Ona su vermemize izin vermediler, kilitli kapının önünde durdular ve onu görmemize izin vermediler. Sonunda inlemeye başladı, inlediğini duydum ve sonra aniden sustu. Onu görmek istedim ve bir asker dışarı çıktı ve elleriyle işaret etti. Kapıdan içeri baktım ve Sara’ya ‘sanırım Muhammed şehit edildi, belki de onu öldürdüler’ dedim. ‘Hayır, belki onu sakinleştirmek için bir şey verdiler’ dedi. O sırada Muhammed şehit edildi. Bunu kalbimde hissettim.”
Gazzeli aile, tek bildiği sevgi olan Muhammed’in köpeği görünce sakinleştirmeye çalıştığı o anları ise böyle anlattı. “Köpeği gördüğünde, köpeğin korktuğunu düşündü. Muhammed patlama seslerinden korktuğunda, başını okşar ve şöyle derdik: ‘tamam, canım, tamam.’ belki de köpeği gördüğünde, köpeğin onu bırakacağını düşündü, bu yüzden başını okşamaya ve şöyle demeye başladı: ‘tamam, canım, tamam.” diğer eli kanarken bunu yapıyordu.”