Züccaciye dükkânının olduğu yerde fil de pek uzakta değildir, derler.
Buraya kadar gelebilmesi neredeyse mucizeydi zaten.
Dünyanın, ülkenin, mesleğin, insanın dangul dungulluğunda, kırılıcak ne çok narin, ne çok nazenin şey barındırıyordu Duvar! İlke, erdem, cesaret, özgürlük, dayanışma, dostluk, anlayış…
Yayına başladığı günden itibaren yazdım.
Gazetemiz Duvar’ın “En istikrarsız yazarı” (sevgili Barış Avşar böyle diyor) bendim galiba. Az yazdım ama çok okudum, çok sevdim.
İnsanla ilgili tüm bilimlerin, antropolojinin, dilbilimin, etnolojinin iki yüzyıla yayılan bilgisinden çıkan sarsılmaz bir gerçek var: Ya insanın dili vardır ya da insan yoktur. Konuşmayı çocukken öğreniriz, ama bunu tam manasıyla ancak yetişkinken deneriz, yaparız ya da yapamayız orası ayrı ama ancak o zaman kendimizi ifade etmek, kendimizi söylemek, kendimizi derhal ve dolu dolu söylemek dürtüsüyle hareket ederiz.
Gazete, gazetecilik, bir gazetede yazmak da böyle bir girişimdir. Gazetemiz Duvar bize bu imkânı verdi. Emeği geçen herkese, çalışanlara, yazanlara, destek verenlere, okuyanlara teşekkür ederim.
Gazetemiz Duvar, yayın hayatına başlarken de, ilerlerken de, yapmaya kararlı olduğundan fazlasını söylemedi; “İyi gazetecilik yapacağız” dedi. Ve yaptı. Bundaki kararlılığıyla içinden geçtiğimiz sevimsiz günlerden çekip alınmış, kurtarılmış örnek oldu.
Fakat Duvar, bir “Robenson adası” da değildi. İçinde yer aldığı dünyadan koşulsuz etkilendi. Ve işte son.
Ama ilk değil.
Epeyce son yaşadık. Çok şey bitirdik. Yalnız, hepsinde güzel fotoğraf verdik.
Ceketi aldık çıktık. Kapıyı çarptık çıktık.
Gene öyle oldu, gene fotoğraf güzel: “İyi gazetecilik iddiamızdan taviz veremezdik” dedik; “Zaten yeteri kadar zor koşullarda bu mesleği yapan arkadaşlarımızdan daha fazlasını isteyemezdik” dedik. Aferin bize!
Bunlar, birlikte çıktığımız yolun kıraç yerleridir. Arada olur böyle. Hep çayır çimen olacak değil ya!
Sadece, evet, “Zamansızdı!” diyebiliriz, galiba buna hakkımız var. Ama bunun için de bir avuntumuz var: Azizimiz Marquez, muazzam Yüzyıllık Yalnızlık’ta “zamanın da arada bir sendeleyip ayağını burkabileceği”ni, “doğrulup kalkarken de sonsuza dek aynı kalacak bir dilimini bir yerde bırakabileceği”ni söylüyordu. Bu da öyle bir an; sendeleyip ayağını burktu zaman, sonsuza dek aynı kalacak bir dilimini bıraktı.
Gazetemiz Duvar, lekesiz, tertemiz bir deneyimdi. Böyle hatırlanacak, böyle kalacak.
Ve hiç şüphesiz ki doğrulup kalkacak zaman, kaldığı yerden başlayacak. İyi gazetecilik hedefi yeni oluşumları mecbur kılacak.
Neredeyse buna eminim diyebilirim. Çünkü böyledir diyalektiğin yasası. Hedef, kaynaktır.
Görüşmek üzere…